“Revelations”

Following on an obsession to extend myself in time towards the future, and seeking answers for my questions, I set foot in the future world. I travel to the future to observe a phantom of what I shall never see —to find myself in it. This is for me a beginning for dominance over time, or at least an illusion of it. The journey leads me to a distinct period I dub as “Intermedial Future”; a time that is not so close to be predictable for the current human being, and not so far away that could be only thought of as dark and nonexistent. The main search in the Intermedial Future is the search for the human (self) and what shall appear in their environment: What they shall obtain and what they shall lose; alas, I will replace them at one point.

In this curious and unreliable path, I shall take assistance from the very few available evidences, as well as what, until now, I have put my thoughts into. What uncovers the future is a double-sided process with rationality and educated predications approaching from one side and imagination from the other. Their combination takes one into an obsession; as though they sometimes confirm each other, taking each thought forward, often times they work in opposition, limiting progress and putting things to a halt. Indeed, it is a difficult task, as the more and the further I look, the more I am misled, and what I seek moves further away from me. I take inspirations from the past, explore into my desires, and learn from what I fear. The current project is a visual rendition of this search and perplexity. What I have obtained is turned into images constrained within forms and frames meticulously chosen to be the best possible delineations of my findings.

«مکاشفات»

به دنـبال میلی درونی بـرای گسـترش خـود در زمـان بـه سـوی آینده، و بـه دنـبال یافـتن پـاسـخ سـؤال‌هـایم پـا بـه جـهان آینده می‌گـذارم. بـه آینده می‌روم تـا شـبحی از آنـچه نـخواهـم دید را ببینم —تـا خـود را در آن بیابـم. این بـرای مـن آغـاز چیرگی بـر زمـان اسـت و یا حـداقـل تـوهمی از آن. بـه دنـبال این سـفر در زمـان، بـه محـدوده‌ی خـاص و جـذابی می‌رسـم که آن را «آینده‌ی میانی» می‌نـامـم؛ جـایی نـه آنقـدر نـزدیک که پیش‌بینی آن بـرای انـسان امـروزی آسـان بـاشـد، نـه آنقـدر دور که هیچ چیز جـز تـاریکی و نیستی از آن مـتصور نـگردد. مـحوریت جسـتجو در آینده میانی، انـسان (خـود) اسـت و آنـچه پیرامـون او شکل خـواهـد گـرفـت: آنـچه بـه دسـت خـواهـد آورد و آنـچه از دست خواهد داد؛ حال آنکه در جایی او را نیز جایگزین خواهم کرد.

در این رونـد مشکوک و نـامـطمئن از شـواهـدی که در دسـت دارم، هـرچـند انـدک، و آنـچه تـاکنون در آن انـدیشه کرده‌ام یاری خـواهـم جسـت. آنـچه آینده را بـر مـن آشکار می‌کند فـرآیندی دوگـانـه اسـت. از یک سـو تـعقل و اسـتدلال پیش می‌رود و از سـویی دیگر تخیل. تـعامـل این دو بـا هـم وسـواس‌بـرانگیز اسـت؛ چـه گـاه مکمل هـم هسـتند و یکدیگر را رشـد می‌دهـند و گـاه در مـقابـل هـم قـرار می‌گیرنـد و یکدیگر را محـدود می‌کنند و از حـرکت بـاز می‌دارنـد. کاری اسـت دشـوار، چـه هـر چـه پیشتـر و دورتـر نـگاه می‌کنم، بیشتـر گـمراه می‌شـوم و آنـچه در پی آنـم از مـن دورتـر می‌شـود. از گـذشـته الـهام می‌گیرم، در آرزوهـایم کندوکاو می‌کنم و از آنـچه از آن می‌هـراسـم یاد می‌گیرم. این مجـموعـه تـرجـمه‌ای تـصویری از این جسـتجو و سـرگـردانی اسـت. تـصویر آنـچه بـه آن دسـت یافـته‌ام در قـالـب‌هـا و فـرم‌هـایی مـشخص که بـه دقـت انـتخاب شـده‌انـد تـا بهترین بازنمایی از آنچه یافته‌ام باشند.